Ik zal mezelf even voorstellen: ik ben Karin Nobbe, 44 jaar en gek op huisdieren! Ik ben opgegroeid met huisdieren. Al vanaf mijn achtste heb ik cavia’s gehad en bij mijn ouders thuis hadden we ook een hond. Toen ik uit huis ben gegaan, heb ik drie keer een hond uit het asiel of via herplaatsing gehad. Nu heb ik een buitenlands hondje. Dat was iets wat ik in eerste instantie nooit wilde. Ik las nog wel eens het één en ander over ziektes, weglopers…  Maar toen ik Quincy op

Facebook zag was ik op slag verliefd. Daarna zag ik pas hoe klein hij is! 9 kilo! Mijn Laika, die 1 juni overleed, was 32 kilo..

Quincy is via de Stichting Hondenzorg en Welzijn op internet geplaatst. Hij zat op dat moment nog bij een gastgezin in Spanje. Hij is heel erg ziek geweest toen hij vorig jaar in augustus gevonden werd. Hij had een gebroken voorpootje en was een derde van zijn gewicht kwijt. Het gastgezin en met name Judit heeft zo ontzettend veel voor hem betekend. Zij hebben hem geleerd dat mensen niet persé eng zijn, en dat knuffels ook fijn kunnen zijn.

Ik heb contact gezocht met de stichting en al snel stond Quincy op gereserveerd! Voor mij! Ik was er nog helemaal niet aan toe of mee bezig. Ik was net mijn Laika kwijt. Maar op de één of andere manier moest Quincy op mijn pad komen. Zo voelde dat.

Al vind ik natuurlijk dat ik een goed baasje ben voor mijn dieren, ik kreeg logischerwijs een huisbezoek vanuit de stichting. Gek als ik ben, was ik vreselijk nerveus. Het huis is nog nooit zo schoon geweest. Ik kwam met glans door de keuring heen. En toen was het wachten!

24 Juni was het zover! Ik moest om 12 uur op het vliegveld van Rotterdam zijn. Met nog drie andere baasjes…. hyper was ik! En toen gingen de schuifdeuren open! Vier benches kwamen er aan. .. en ja… dat hij klein zou zijn. ..dat wist ik. .. maar zo klein. … 

Hij zat in een kleine bench en was met de vluchtbeleidster mee als handbagage. …Mijn kleine Quincy. Wat was hij onder de indruk en timide. Een beetje apathisch zat hij in mijn armen. Wat is ie leuk!

De vluchtbegeleidster gaf alle papieren en de medicatie over aan de Stichting. De vluchtbegeleidster werd door ons bedankt en ging naar huis. Met hond en medicijnen mocht ik ook naar huis. Gelukkig had ik mijn zus en vrienden mee. .. terugrijden was geen optie. .. ik was zo aan het stuiteren…

Eenmaal thuis was hij ook onwennig. En ik ook. De eerste week vind ik altijd vreselijk met een nieuwe hond. Je kent elkaar niet. Je weet zijn manieren niet. Je weet niet wanneer hij naar buiten moet .. Je moet elkaar echt leren kennen. Gelukkig heb ik die tijd. Ik had vrij genomen. Dat is ook echt nodig. Ook voor de hond zelf.

Inmiddels zijn we 2 weken verder. Quincy ontwikkelt zich als een echte hond. Hij is blij als hij mij ziet. Hij kan prima alleen zijn. Hij vindt de auto leuk. Hij heeft al veel vriendjes gemaakt. Hij speelt met andere hondjes. Hij loopt lekker mee.

Doet het ontzettend goed met de katten en de cavia’s. Nou zijn zij gewend aan honden. Niet bang. Gaan niet rennen. Quincy stond erom bekend dat hij met katten echt vriendjes is. Zijn beste maatje in Spanje was een kat. En dat komt hier ook goed.

Omdat hij door de Leishmania (die nu niet actief is) een hartruisje heeft overgehouden, slikt hij veel medicijnen. Dat wist ik van te voren en daar heb ik ook bewust voor gekozen.

Hij mag ook niet een hele dag lopen. Dus een wandelwagen komt er aan. En hij heeft zijn eerste dag daar al in doorgebracht. Dat was een groot succes! Tot nu toe alleen maar positief!

Ik kan het iedereen aanraden om een tweedehands hondje te kiezen. Zowel uit Nederland als het buitenland. Ik zou niet anders willen. Ze zijn zoveel dankbaarder lijkt. Zowel bij honden als katten en cavia’s.